ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΞΕΡΧΟΜΕΝΗΣ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑΣ  ΜΕΣΩ ΟΜΙΛΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ

Η Σόφια είναι μία πανέμορφη πόλη με πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Ο συνδυασμός του αστικού τοπίου με τις πλατιές λεωφόρους, τα τραμ, τις κιτς διαφημίσεις και τα ψηλά κτήρια μπρουταλιστικής αρχιτεκτονικής απο τη μία, η Βίτοσα το βουνό 2,2 χιλιαδων μέτρων ύψους στα 15 λεπτά από το κέντρο της πόλης, ορατό σχεδόν από παντου σε αυτή, από την άλλη, τα σοβιετικά μπλοκς και τα κατεστραμμένα πεζοδρόμια, ο απέραντός ουρανός με τα διαφορετικά χρώματα κάθε απόγευμα και οι κήποι γεμάτοι τριανταφυλιές μου έδωσαν μια ποιητική γεύση από τη πρώτη στιγμή που έφτασα εδώ (από άποψη πολεοδομίας και επισκευής των δρόμων τα πράγματα είναι πολύ κακά στις περισσότερες περιοχές, και η οδηγική συμπεριφορά δεν είναι η καλύτερη, οπότε κρίνω πως θα ήταν δύσκολο για άτομα με συγκεκριμένες αναπηρίες, να κινηθούν με ασφάλεια στη πόλη χωρίς συνοδό). Όσο περισσότερο χρόνο περνούσα εδώ, συνειδητοποιούσα όλο και πιο ξεκάθαρα πως πρόκειται για μία πόλη που χρειάζεται να τη ζήσει κανείς ώστε να εκτιμήσει σε βάθος την ομορφιά της, καθώς τα σημεία που μπορείς να εξερευνήσεις δεν περιορίζονται στο κέντρο της με τις μεγάλες εκκλησίες και τα μνημεία, αλλά είναι διασκορπισμένα σε διαφορετικά σημεία της. Σε κάθε γειτονιά υπάρχουν τεράστια καταπράσινα πάρκα που για τα δεδομένα της Ελλάδας θα χαρακτηρίζονταν άλση ή δάση και πλατείες γεμάτες με πολύχρωμα ντυμένες γιαγιάδες με εξτράβαγκαντ κουρέματα που κανουν βόλτες αδιάκοπα κρατώντας τσάντες με λουλούδια για το σπίτι. Μια πόλη γεμάτη ζωή από νωρίς το πρωί μέχρι αργά τη νύχτα με πράγματα να κάνει κανείς για κάθε γούστο, καθώς όντας πρωτεύουσα είχε πολλές επιλογές. Ταυτόχρονα, η φύση είναι κάτι που χαρακτηρίζει τόσο το εσωτερικό της πόλης, όσο και όλη τη Βουλγαρία, με πρόσβαση σε μικρά ξεχασμένα χωριουδάκια, βουνά με καταράκτες και πυκνά δάση μέχρι και παραλίες σε λίγη/ες ώρα/ες απόσταση από την πόλη.  Η κουζίνα και το φαγητό εδώ ήταν ακόμη μία ευχάριστη έκπληξη καθώς τα υλικά και οι γεύσεις ήταν πολύ κοντά στις ελληνικές και έτσι δεν μου έλειψαν πολλά πράγματα, αλλά αντιθέτως δοκίμασα διαφορετικόυς συνδυασμούς υλικών που γνωρίζω κι αγαπώ αλλά και κάποια νέα πιάτα.

Η πρακτική μου στο Κέντρο Υποστήριξης και Στέγασης Γυναικών και Παιδιών θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας διεύρυνε τους ορίζοντες μου με τρόπους που δεν περίμενα. Γνώρισα υπέροχους ανθρώπους με αγάπη και πάθος για τη δουλεία τους που μου έδωσαν όλα τα δυνατά εφόδια για να μπορέσω να είμαι βοηθητική με ουσιαστικό τρόπο. Γνώρισα επίσης υπέροχους ανθρώπους, που έχουν υποφέρει πολύ κι όμως ακόμη επιμένουν στη ζωή με δύναμη και λάμψη. Ζορίστηκα ψυχολογικά στη προσπάθεια μου να είμαι χρήσιμη και να παραμένω δυνατή αντικρύζοντας και όντας μέρος τόσο δύσκολων συνθηκών για τις ζωές άλλων, που αναπόφευκτα επηέαζαν και τη δική μου ζωή. Οι άνθρωποι εδώ φιλικόι και φιλόξενοι, με έκαναν να νιώσω ζεστασία και ασφάλεια, ακόμη κι όταν  δεν μιλούσαμε καμία κοινή γλώσσα, ελπίζω να κατάφερα να προσφέρω κι εγώ.

Η αρμοδιότητα μου ουσιαστικά ήταν να βρίσκομαι στο Κέντρο Κρίσης και να βοηθάω με ό,τι προκύπτει (σε ρόλο κάπως γραμματέα αλλά και όχι μόνο). Αυτό μπορεί να ήταν το να αρχειοθετώ φακέλους ανθρώπων που έχουν στεγαστεί εκεί, να βοηθάω πολλές φορές κοπέλες που έπρεπε να φτιάξουν κάποιο βιογραφικό ή να αναζητούμε μαζί εργασία, να τις συνοδεύω στο σουπερ μαρκετ ή όταν πήγαιναν να δουν ένα σπίτι προς ενοικίαση. Στο μη τυπικό κομμάτι ήταν ότι πολλές φορές κάποιο περιστατικό εφτανε απρόσμενα στο κέντρο και με καλούσαν εκτός των ωρών εργασίας μου για να βοηθήσω με την εγκατάσταση πχ μιας γυναίκας με πολλά παιδιά στο κέντρο, επίσης τις ώρες που δεν υπήρχε να γίνει κάτι, απλά μπορεί να καθόμουν με τα κορίτσια στο κέντρο, μου μιλούσαν για τα προβλήματα τους ή παίζαμε με τα παιδιά τους.
Κάποιες κοπέλες μιλούσαν μόνο αγγλικά οπότε αισθάνονταν πιο άνετα να εκφραστούν μαζί μου σε σχέση με άλλες κοιν. λειτουργούς που δεν μιλούσαν αγγλικά, επιπλέον το ότι γνωρίζω λίγα βουλγάρικα βοήθησε να συνεννοηθώ σε καταστάσεις που δεν υπήρχε κοινή γλώσσα και σίγουρα τα βουλγάρικά μου βελτιώθηκαν πολύ μέσα από αυτό.
Το πιο δύσκολο κομμάτι συναισθηματικά ήταν να βλέπω γυναίκες που κακοποιούνταν φυσικά και συναισθηματικά από τους συντρόφους τους να εκφράζουν συναισθήματα αγάπης προς τους κακοποιητές του, να αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στο θέλω να ζήσω ανεξάρτητη και στο θέλω να επιστρέψω, πολλές φορές να επιλέγουν να επιστρέψουν, παιδιά που έχουν απεγνωσμένη ανάγκη για προσοχή και την αναζητούν με κάθε τρόπο, πολλές φορές γυναίκες να προβάλουν τον θυμό που έχουν απωθήσει προς τον κακοποιητή τους στα παιδιά τους και να τα χτυπάνε.

Η εμπειρία της πρακτικής μου σε μία ξένη χώρα μου έδωσε τόσο ανεκτίμιτης αξίας επαγγελματικά εφόδια και δεξιότητες επίλυσης πρακτικών προβλημάτων στην πραγματική ζωή, όσο και αμέτρητες εικόνες κι εμπειρίες που σίγουρα θα θυμάμαι για πάντα. Θέλω να πω κι εγώ με τη σείρα μου ευχαριστώ σε εσάς που βοηθήσατε στο να μου δοθεί αυτή η ευκαιρία να συμμετέχω σε κάτι τόσο ενδιαφέρον.
Για περισσότερες φωτογραφίες δείτε εδώ.